Uitgeput, maar weer thuis

Vanochtend met een perenijsje op de high care

Fenne heeft het personeel goed beziggehouden vannacht. Tot twee keer toe moesten onze bedden verschoond worden. Een forse poepexplosie rond 10 uur en heftig spugen (tot in mijn bed) rond 3 uur, zorgden voor wakkere uren. Gelukkig hadden we nog steeds een kamer alleen, dus zowel om 10 uur, als om half 4 en om 6 uur 's ochtends na de ochtend controles, kon ik Fenne vermaken met de TV. Als je op zaal ligt, is het juist de uitdaging om haar zo lang mogelijk stil te houden. Wij treffen altijd kamergenoten met een grotere slaapbehoefte dan Fenne.
Toch werd Fenne vrolijk wakker en leek niet zo te lijden onder de gebroken nacht. Om iets voor achten zijn we weer vertrokken naar radiotherapie voor de laatste bestraling van deze week. Het hele proces ging weer soepel en Fenne werd ook weer snel wakker op de high care. Haar goede humeur bleef, vooral omdat papa ook al vroeg binnen kwam. We hebben een tijdje gespeeld op de speelkamer en in de snoezelkamer. Een speciale ruimte, afgesloten van alle geluiden van de afdeling met een sterrenhemel, disco licht, een waterbed, een superschommel en een zachte glijbaan. Gisteren wilde Fenne wel kijken, maar vooral niet iets ondernemen. Vandaag wilde ze zelf op het waterbed en van de glijbaan af. Best een gedoe met alle slangen en de infuuspaal, maar ze had veel plezier. Eindelijk weer een beetje ontspanning. De afgelopen drie dagen hebben weer een zware wissel getrokken op ons. De kleine meid zo vreselijk ziek te zien is afschuwelijk. De totale passiviteit van Fenne was bijna nog erger dan het spugen. Ze lag maar stilletjes te liggen, onderging alles zonder veel protest of eigen mening, zo kennen we haar niet.

De rest van de dag stond in het teken van wachten. Heel vermoeiend. Wachten op de vincristine, wachten op het telefoontje van oncologie dat we langs konden komen, wachten op de oncologie professor die ons nadere uitsluitsel zou geven over het onderzoek van de patholoog anatoom van de tumor. Wachten op de zaalarts voor het groene licht dat we naar huis mochten. Uiteindelijk mochten we om half 4 vertrekken. De professor hebben we niet gesproken, dat komt maandag, maar de rest lukte met veel gedoe toch. Door de port-a-cath ging de toediening van de chemo een stuk makkelijker dan via een infuus in haar hand.

Sinds we thuis zijn is Fenne helemaal opgefleurd. Ze is dunnetjes en heeft diepe wallen onder haar ogen van vermoeidheid, maar heeft energie voor tien. Jan Willem en ik hebben moeite om haar bij te houden!