Lief

donderdag 22 november 2012

En opnieuw een horde genomen

Met Fenne gaat het heel goed. Ze blijft goed groeien, is niet meer zo mager, gaat inmiddels met heel veel plezier naar school, kan huppelen en hinkelen, babbelt op haar manier regelmatig in het engels, heeft veel vriendinnetjes en een hartsvriendin (jongetjes zijn duidelijk eng....), zwemt nu zelfs graag, is nog altijd liever lui dan moe als het op wandelen aankomt en vindt het geen bezwaar om in de buggy rondgereden te worden. Eet haar rijst met stokjes, maar wordt ook nog graag gevoerd!

Alle reden dus om met vertrouwen vandaag in te gaan, de vijfde keer op controle. Maar toch, als je dan het ziekenhuis binnenstapt en de borden ziet, Parkway cancer center, Children center for oncology, dan slaan de zenuwen toch toe. We zijn misselijk, lezen in alles signalen dat er misschien niet iets goed is. Jan Willem kon ons bijvoorbeeld even niet vinden nadat hij ons had afgezet en de auto had geparkeerd en dacht gelijk 'ze zullen toch niet in een kamertje apart zitten omdat er slecht nieuws is'. Allemaal niet rationeel, maar toch.

We waren opnieuw bij de oncoloog in Mount E. De prijzen zijn gepeperd, maar de gevoelstemperatuur rondom de zorg is een stuk aangenamer dan in het grootschalige KK women and children hospital, waar we de allereerste keer waren in Singapore. Het was druk bij het bloedprikken, druk bij de echo ruimte, druk bij de X-ray, maar alles ging vlot en Fenne was heldhaftig als altijd. Voor de eerste keer heeft ze zelfs alleen gestaan bij de longfoto. Alle voorgaande keren waren wij erbij, gehuld in loden jas, maar nu gebaarde de assistent mij naar binnen in het hokje en Fenne vond dat ook ok. Het is ook een fluitje van een cent, maar het apparaat is groot en een 4-jarige toch maar klein.

's Middags gelijk de uitslagen, heerlijk dat dat zo vlot kan. Op naar de volgende controle, weer over drie maanden. 

Ook rondom de ogen-toestand gaat het beter. We hebben een nieuw soort lenzen, die passen veel beter, dus we zijn weer begonnen met afplakken en trainen van het slechte oog. De controles waren ook allemaal goed, afgezien van een vaag verhaal rondom gelvorming. We begrepen het niet goed, maar voorlopig was het niet zo erg dat er iets aan gedaan moet worden. Als we in april in Nederland zijn, maar eens terug naar onze oude specialist.  

zondag 21 oktober 2012

Oogartsen

Komende week staan er weer 2 bezoeken aan oogartsen gepland. Eerst naar de nieuwe lenzenboer die een 'custom fit' contactlens voor Fenne heeft besteld. En daarna naar de echte oogarts voor een onderzoek naar de gezondheid van haar oog. Oogdruk moet worden gemeten, hoe het gaat met de na-staar die zich aan het ontwikkelen is. Hopelijk is dat nog altijd heel beperkt en is de oogdruk goed. Tot nog toe geen extra complicaties wat dit betreft, maar dat is helaas geen garantie. De meerderheid van de kindjes met cataract krijgen last van de oogdruk en nastaar en moeten opnieuw geopereerd worden. Allemaal belangrijk voor de langere termijn. Het laatste onderzoek is voor het nu heel belangrijk. Hoe heeft Fenne's zicht zich ontwikkeld? Door alle lenzenperikelen van de afgelopen maanden heeft Fenne heel weinig haar lens ingehad. Eerst moesten we al heel lang wachten op nieuwe lenzen en nu is de pasvorm toch echt niet meer goed, dus de lens is vaker uit dan in haar oog. En dat heeft natuurlijk ook tot gevolg dat we ook haar goede oog weinig hebben afgeplakt en dat het slechte oog dus niet getraind is. Ik vrees dan ook dat we slecht nieuws krijgen over de ontwikkeling van haar zicht. Niet een absolute ramp, want ook nu nog kan een goed afplakregime weer helpen. Er zijn genoeg kindjes die pas op vierjarige leeftijd starten met een behandeling tegen een lui oog. Bovendien zijn er opties met training van het slechte oog. Dus waarom zit het me zo dwars? Simpel. Ik wil niet meer met Fenne naar ziekenhuizen, dokters, ophthamologen, vision training. En dan hebben we ook nog een potentiële operatie op de rol staan om Fenne's ogen recht te laten zetten. Want haar rechteroog draait nog altijd naar binnen. We hebben ons portie ziekenhuis meer dan gehad. Maar dit is haar beste kans om een beter zicht te ontwikkelen, dus eigenlijk hebben we geen keuze. Maar ook voor Fenne en Juliet is het wel genoeg geweest. Juliet vroeg laatst waarom we toch altijd met Fenne overal naar toe moeten. Wat leg je een 6-jarige dan uit? Je zusje heeft pech en jij hebt geluk. Want jij hebt een blakende gezondheid.

En Fenne wil zo graag staartjes. En eigenlijk het liefst vlechtjes, veel vlechtjes, net zoals haar vriendinnetje dat gezegend is met een dikke bos haar.

Dus staartjes hebben we gemaakt. Zie hier het resultaat!

En we weten natuurlijk als geen ander dat we ondanks de tegenzin rondom ziekenhuizen, heel erg gelukkig mogen zijn dat Fenne bij ons is. Gisteren tijdens het hardlopen, jawel, ik ben voor de tigste keer weer begonnen, had ik Racoon op mijn oren. Hun liedje opgedragen aan een neuroblastoom patientje. Don't give up the fight heet het, maar eigenlijk dekt de titel de lading niet. Het gaat over loslaten en veel liefde.


woensdag 8 augustus 2012

Een jaar geleden

Wat is de tijd snel gegaan. Een jaar geleden kreeg Fenne haar laatste chemo. Een ontroerende, emotionele, blije dag. Maar zeker niet de volledige afronding van een heel zwaar jaar. De nawee-en zijn nog een hele tijd doorgegaan en zijn eigenlijk zelfs nu nog niet over. De intensiteit van de emoties is minder. En de emoties rondom haar ziekte verdwijnen ook weer sneller naar de achtergrond. Verdrongen door de drukte van alledag. Verdrongen door een hele vrolijke ondernemende kleuter van vier die al ons aandacht opeist!

We zijn heel optimistisch, maar de angst is nooit ver weg. Zien we toch weer tekenen van die rotziekte in het gedrag van Fenne? Is ze huilerig, hangerig, eet ze wel goed? Drinkt ze wel goed? Die ene nier, hoe gaat dat eigenlijk? Heel veel gebroken nachten. Want de kleine uk is nog altijd een heel slechte slaper. Wat gaat er in dat kleine koppie om? Wat snapt ze wel? Wat is ze nog aan het verwerken? Opmerkingen vanuit het niets over iets wat vorig jaar in het ziekenhuis is gebeurd.

Ondertussen zijn er lotgenootjes van Fenne in behandeling in de kinder-oncologische centra. Met een onzekere toekomst. Slopende trajecten. En zijn er kindjes overleden. Die we kenden. Waarvan we de ouders kennen. Ouders die door dezelfde fases van hoop en angst zijn gegaan. Maar hun kind hebben moeten laten gaan. Kindjes en ouders die we niet kennen. Tijdens onze vakantie in Nederland, de route langs het AMC. Vanaf de snelweg de beklemming al voelen. Weten dat achter het glas op de achtste verdieping zoveel leed plaats vindt.

Het bezoek aan Nederland was goed voor ons vertrouwen. Zoveel mensen die Fenne een halfjaar niet hadden gezien en de duidelijke vooruitgang zagen. En ons dat gelukkig ook vertelden! Een gezond meisje in plaats van een ziek meisje. Met haartjes. Gegroeid. Een steviger lijfje. De weken op Bali hebben dit vertrouwen verder gesterkt. We zien een meisje dat veel beter mee kan doen met haar grote zus. Niet meer in de buggy wil zitten. Niet meer zo vaak valt (tenzij er veel trappen zijn, maar dat heeft een andere oorzaak). Beter kan rennen. In een merkwaardige pas, nog altijd, maar toch. Opeens nieuwe dingen wil eten. Het eenzijdige dieet wordt langzaam afwisselender.


Vandaag dus de vierde keer na-controles, hart en longen. Positief gestemd waren we. Maar de spanning nam weer fors toe naarmate het moment dichterbij kwam. Een misselijkmakend gevoel. 

Maar gelukkig ook weer de ontlading. Goed nieuws. De longen schoon. Geen afwijkingen aan haar hartfunctie. Heel blij en opgelucht. Maar nu nog kan ik de spanning in mijn lijf voelen. Zere spieren, een lichte hoofdpijn. 

Het is zo fijn om te weten dat veel mensen met ons meeleven. De opbeurende berichtjes doen enorm goed. We hebben het nog altijd nodig! Nog een jaar lang controles elke drie maanden. Daarna terug naar controles twee keer per jaar. Met vertrouwen gaan we weer de komende drie maanden in. 

woensdag 9 mei 2012

Weer een horde genomen

Vandaag weer een belangrijke dag. De derde controle na afloop van de behandeling. En wat was het weer spannend. De laatste dagen viel ieder pijntje en dingetje weer vreselijk op. De onzekerheid en onrust die dat met zich mee brengt is enorm.  Ik was vandaag ook weer letterlijk kotsmisselijk van de spanning.

Omdat we echt niet blij waren met het ziekenhuis waar we de eerste keer terecht waren gekomen, een nieuw ziekenhuis en een nieuwe oncoloog geprobeerd. Jan Willem had al proefgedraaid zonder Fenne omdat we haar niet opnieuw zo'n nare ervaring wilden laten ondergaan.

Het was hier veel prettiger dan in de 'fabriek' van vorige keer. Ondanks de stress. De controles, longfoto, buikecho en bloed gingen allemaal snel en zonder veel wachten. 's Middags konden we de resultaten al ophalen en door naar de afspraak met de oncoloog. Die we tussendoor ook al hadden ge-smst op hem op de hoogte te houden.

Uitslagen ophalen gebeurt heel letterlijk. Een grote envelop met de foto's en de prints van de echo + verslag. De envelop hebben we maar dicht gelaten....Eerlijk gezegd realiseer ik me nu pas, dat we alles ook zonder arts hadden kunnen bekijken. Ook nu overigens alles weer direct afgerekend. Gepeperde tarieven, want dit was een privé ziekenhuis. Eenmaal binnen bij de oncoloog werd er zonder enig poespas direct gedeeld dat alles er goed uitzag. Op een vrij nonchalante manier. Ook onze oncoloog in Nederland had daar een handje van. Geen afwijkingen dus op de scans en de overgebleven nier werkt goed. Ook Fenne's bloeddruk heel gezond. Opnieuw heel belangrijk met maar een nier.
 
"Zoals te verwachten zien we geen afwijkingen". Als je eenmaal met je kind in de wereld van kinderkanker bent geweest, is goed nieuws niet vanzelfsprekend. En ja, Fenne ziet er goed uit, is een kleuter als al haar klasgenootjes, vol met leven, en vol in ontwikkeling. Dat zien wij ook wel. En zwartkijkers zijn we al helemaal niet. Maar toch.

De oncoloog en zijn assistent waren open mensen en hadden alle tijd voor een gesprek. Heel anders dus dan vorige keer. Het blijkt dat Wilms tumoren bij Aziatische mensen zeldzaam zijn. Per jaar circa vijf kindjes in Singapore. Geen wonder dat het vinden van een goede specialist zo moeilijk was.

Over drie maanden weer controle. Longen en hart op het programma. Maar voorlopig zijn wij vooral HEEEEEL blij.
 

zaterdag 28 april 2012

Nieuwe oogarts

Na ons eerst bezoek aan een oogarts hier in Singapore zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe arts. We vonden het moeilijk om een goed overleg op gang te krijgen over hoe nu verder. Ook het advies voor een bi-focale bril voor Fenne snapten we niet goed. Na enig speurwerk en met behulp van onze huisartsen praktijk zijn we naar een nieuwe kliniek gegaan. Gevestigd in een van de duurdere winkelcentra van de stad. Dus met navenante prijzen. Maar wel veel fijner. Ook weer uitgebreide onderzoeken om vast te stellen wat Fenne wel ziet en niet ziet. Erg vermoeiend voor Fenne, maar ook niet zo heel relevant vind ik zelf. Pas zodra ze zelf kan lezen kunnen we echt goed vast stellen wat de juiste sterkte is. Tot die tijd blijft het een beetje gokken. Nieuw bij de testen deze keer waren kleur en diepte testjes. De kleuren vormden geen probleem, maar het 3D zicht was duidelijk heel beperkt.

Daarna uitvoerig overleg over hoe nu verder. Welke sterkte. Wel of niet een bril. Hoeveel uur afplakken. Per saldo is de conclusie dat de lenssterkte ongewijzigd blijft. Het afplakken ongewijzigd blijft. En dat na een bezoek van 3 uur......

De bifocale bril zag deze oogarts ook niet zitten (veel te ingewikkeld om goed te gebruiken voor een 4-jarige), dus Fenne krijgt nu een leesbril voor als haar goede oog is afgeplakt. We moeten toch weer meer gedisciplineerd blijven met het afplakken, maar meer uren zag de oogarts niet iets extra's opleveren. Als haar oog niet verder verbeterd, want het zicht is al een hele tijd heel stabiel rond de 20%, kunnen we langzaam gaan afbouwen met afplakken. Helaas is het heel moeilijk om hier in Singapore aan de goede lenzen te komen. Levertijd 1 tot 2 maanden. Gelukkig kan onze oude contactlenzen de lenzen opsturen en hebben we ze toch iets sneller. Want we zijn weer hard door onze vooraad lenzen heen gegaan. Eentje kwijtgeraak. Eentje leverde een ontstoken oog op. Heel wat gehannes dus.

zaterdag 14 april 2012

Hoera, 4 jaar!


Al weken onderwerp van gesprek en nu was het eindelijk zo ver. Fenne's verjaardag. Enorm naar uitgekeken door beide dames. En ons natuurlijk. Het eerste wat Fenne 's ochtends zei: slingers! Bij een verjaardag horen slingers, die moeten we gaan ophangen. Helemaal blij was ze toen ze beneden kwam dat de slingers al hingen! En de cadeaus stonden al klaar. Van ons, van Juliet, van Bernalyn. En natuurlijk van opa en oma. Klein beetje teleurstelling dat er geen andere mensen zouden komen. Want bij een verjaardag hoort veel bezoek en ze had zich niet gerealiseerd dat dat bezoek niet zou komen. Maar daar zette ze zich snel overheen. Gauw nog even de verjaardagskroon van school erbij en toen was het plaatje compleet. Ook naar de bakker bleef de muts op. Gezellig samen verjaardagstaart uitkiezen. Chocolade en een cake voor Juliet.

Een emotionele start van de dag voor ons. Kleine meisjes worden groot. Maar dat dit kleine meisje groot kan worden was een jaar geleden helemaal niet vanzelfsprekend. En nog giert de angst soms knetterhard binnen. Als ze veel moe is. Hangerig is. Als ze aan het hoesten is. Helaas het patroon van de afgelopen dagen. Ze ziet er verder heel goed uit en ontwikkelt zich enorm. Dus echte twijfel hebben we niet, maar ik ben toch blij dat de volgende controle datum er weer aan zit te komen. Want dan volgt hopelijk weer de geruststelling dat het echt nog altijd helemaal goed zit met haar.

Vandaag een rustiger dagje. 's Ochtends vroeg eerst opa en oma naar het vliegveld gebracht voor hun rondreis door Maleisië en 's middags op jacht naar een feestwinkel en bakproducten. Volgende week zaterdag is Fenne's kinderfeestje. Hoewel ik via een collega een geweldige adres door heb gekregen voor verjaardagstaarten, gaan we toch zelf bakken. De prijzen van de taartenwinkel waren wel heel absurd.
Singapore is altijd wel duur, maar dit ging nergens over. Hoewel ik druk ben met het verzinnen van spelletjes, heeft Fenne maar één zorg. Weten de kindjes wel dat ze een cadeautje mee moeten nemen voor haar???



zondag 4 maart 2012

Nieuwe artsen


Mijn dipgevoel is weer over en ik zie nu vooral weer hoe goed het gaat met Fenne. Ze is gegroeid, heeft een gezonde eetlust, heeft dus ook weer stevige beentjes en zelfs een beetje een buikje, als je goed kijkt!




Afgelopen week is Jan Willem gaan kennis maken met onze nieuwe huisartsen praktijk. Een verwijzing via een collega. Artsen lijken hier wel op elke straathoek te zitten, maar hebben vooral ook als specifieke kwaliteit dat ze goed zijn in het uitschrijven van recepten. Kleine kwaaltjes worden al gauw behandeld met meerdere soorten medicijnen. Deze praktijk heeft hopelijk een meer holistische benadering. In ieder geval hebben we wel twee verwijzingen gekregen naar nieuwe artsen voor de follow-up voor Fenne. Een nieuwe oncoloog en een nieuwe oog dokter. Kijken of we daar een beter gevoel bij hebben.

De verwijzing van de oogarts hier om Fenne een bi-focale bril te geven hebben we nog niet opgevolgd. Vooral ook omdat onze specialist in Nederland ook aangaf dat dat eigenlijk niet nodig is. Oogafwijkingen behandelen is kennelijk ook al geen harde wetenschap, maar uitproberen wat het beste is. Best ingewikkeld met een peuter/kleuter. Want hoe kan ze nu goed vertellen wat ze wel en niet ziet. Ondertussen hebben we nog steeds geen goede routine voor het afplakken van het oog. En is dat ook weer een grotere strijd geworden. In die zin zijn kinderen wel voorspelbaar. Vaste routines worden goed geaccepteerd, onregelmatigheid niet.

De wereld van kinderkanker willen en kunnen we niet helemaal loslaten. We leven nu en genieten van onze dappere dochter(s), maar leven enorm mee met de kanjers die we kennen die nog altijd bezig zijn met hun behandeling. Die leven in de wereld tussen hoop en vrees, vertrouwen en angst. Lotgenoten contact heeft veel waarde, tijdens de behandeling, maar ook na afloop van de behandeling.

Ook bij Juliet is de ziekte van Fenne kennelijk nog niet weggezakt. Toen we gisteren opeens dachten dat we bloed in Fenne's urine zagen, zei Juliet gelijk "als ze maar niet weer ziek wordt". Het was absoluut loos alarm, maar confronterend dat ze dat direct zei en direct die link legde.

zondag 26 februari 2012

Dipdag

Gisteren had ik een enorme dipdag. Hoewel het super goed gaat met Fenne en we echt geen reden tot zorg hebben, zit er natuurlijk altijd nog die angst op een slecht bericht. En soms zit die angst dichter onder huid dan andere dagen. Soms is het besef groter dan andere dagen dat we langs een heel smal richeltje met haar zijn gelopen. Op die dagen zitten de tranen hoog.
Gisteren viel ze een paar keer, op een manier die ik alleen maar kan toeschrijven aan de vincristrine, de chemo die ze zoveel heeft gehad. Zomaar opeens klapt haar voetje weg en kukelt ze om. Tijdens het rennen, maar ook terwijl ze gewoon stilstaat. Zo'n sneu gezicht. Het ene moment speelt ze volop en uitbundig en het andere moment ligt ze onderste boven. Ieder kind dat valt is natuurlijk sneu en het gebeurt vaak in de drukte van het spelen, maar om de kleine uk zo maar te zien vallen komt hard aan.
Haar spiercontrole moet in de loop van de tijd beter worden en we zien ook wel dat ze stabieler en beter loopt dan een half jaar geleden, maar op deze momenten slaat de angst om de toekomst ook toe. Wat voor schade heeft al die chemo en al die bestralingen nog meer aangericht. Volslagen zinloze gedachtes, want zonder die medicijnen was ze er niet geweest, maar ja, emoties leiden op dagen als gisteren hun eigen weg.
Op dagen als gisteren zijn de herinneringen aan de zwaarste momenten van het afgelopen jaar ook weer heel tastbaar en dichtbij. De autorit met mijn vader naar het ziekenhuis op 27 december, waar JW en Fenne al waren en JW net het slechte nieuws had gehad. Die eerste avond samen zittend op de bank, niet kunnen bevatten dat we onze Fen zo'n zwaar en onzeker traject stond te wachten. Die film heeft zich al heel wat keren in mijn hoofd opnieuw afgespeeld. En natuurlijk zijn we enorm blij met hoe het nu gaat en hebben we veel vertrouwen in Fenne's toekomst, het verwerkingstraject lijkt soms nog maar net begonnen.


maandag 6 februari 2012

Nieuwe oncoloog

Vandaag dan het spannende bezoek aan de nieuwe oncoloog. Met behulp van onze oncoloog uit het AMC hebben we een nieuwe arts gevonden met de juiste expertise en een goed track record. Ze houdt spreekuren in het KK women and children Hospital, een van de grootste kinderziekenhuizen van Azie. Nou, dat hebben we geweten. Wat een fabriek, wat een drukte. Ook nu weer redelijk gedateerde wachtkamers, verpleegsters en assistentes achter de balies in heel ouderwetse kostuumpjes in het zuurstok roze en baby blauw. Een heel proces moesten we door. Eerst een nummertje bemachtigen om ons in te schrijven, toen wegen en meten, toen daadwerkelijk inschrijven, toen naar de wachtkamer van 'onze arts'. Hier was het heel rustig en ook de arts was er nog niet. Hoewel we een afspraak hadden om 10 uur, duurde het tot na 10.30 totdat ze daadwerkelijk kwam. En we hadden de eerste afspraak van die dag!

Het bezoek zelf gaf op zich wel vertrouwen. Onze grootste zorg was Fenne's bloeddruk. Bij de vorige controles aan de hoge kant. Maar nu gelukkig heel prima! Ook haar gewicht gaat de goede kant op, 15.6 kilo bij 1.08 meter. De arts wist duidelijk waar ze het over had, maar ze toonde heel weinig echte interesse. En zeker niet richting Fenne. Alleen bij de lichamelijke onderzoeken maakte ze contact met Fenne. Zoals een engelse collega van mij het later verwoordde. Aziatische artsen staan niet bekend om hun 'bedside manners'. Daarna door naar de rontgen foto, een paar weken te vroeg, maar anders zouden we over een paar weken weer terug moeten komen. Dat leek ons een goed idee. Voordat we op zoek konden naar die afdeling, eerst even afrekenen en nieuwe afspraken maken.

Bij de rontgen was het vreselijk druk. We hebben zeker een half uur gewacht op een nummertje en moesten ook hier weer betalen, om daarna nog ruim een half uur te moeten wachten om feitelijk aan de beurt te zijn. En ook hier geen interactie met Fenne. Patienten worden er doorheen gedraaid.

Al met al gaf vandaag een naar gevoel, terwijl de uitslagen wel goed lijken te zijn. We missen het persoonlijke contact. We snappen ook wel dat we dat moeten opbouwen en zeker zolang we alleen voor controles komen, dit niet echt zal gebeuren. Maar de massaliteit van het ziekenhuis was overweldigend. Ook hebben we de afgelopen periode geestelijk wat meer afstand kunnen nemen van de ellende van afgelopen jaar, en zo'n dag brengt alles wel weer terug. Dit is onze realiteit. Weliswaar een geweldige realiteit met Fenne bij ons, maar een realiteit waarin ziekte, zorgen en onzekerheid er ook nog altijd bij horen. En dat is toch weer confronterend.

donderdag 26 januari 2012

Nieuwe ziekenhuizen

De eerste zes weken in Singapore zijn voorbijgevlogen. We hebben inmiddels onze eigen spullen en beginnen ons wat meer thuis te voelen. Net als vor de verhuizing is de ‘to do’ lijst nog altijd lang en lijkt maar niet korter te worden, maar we genieten van de nieuwe omgeving. En de warmte, heerlijk!
Fenne’s haren beginnen nu goed te groeien en hoewel iedereen mij vertelt dat haren en nagels hier sneller groeien dan in een koudere klimaat, kan het mij niet snel genoeg gaan. Ze wordt nog net iets te vaak aangesproken als jongetje, wat ook Fenne zelf vervelend vindt. En Fenne is jaloers op Juliet’s staartjes, knipjes en speldjes. Dat wil ze ook! En als ik zeg dat Juliet maar eens naar een kapper moet, dan wil zij ook mee. Tot tranen toe, smeekt ze dat ook haar haartjes geknipt moeten worden.  Want ze zijn ook lang. Kinder logica.
Vandaag stond er helaas weer een ziekenhuis op het programma. Behalve de dikke pech van de Wilms tumor is Fenne ook geboren met cataract, staar, op haar rechteroog. Om de gezondheid van dit oog goed in de gaten te houden, moet ze elke 4 maanden op controle. Het is dus wel belangrijk dat we een fijne arts vinden, want we zullen er nog vaak genoeg komen.
Via via zijn we aan een verwijzing gekomen en om 8.45 uur vanochtend werden we verwacht in het Gleneagles ziekenhuis. Gelukkig waren we ruim op tijd, want het ziekenhuis is enorm groot en bestaat uit verschillende onderdelen. Na twee keer verkeerd te zijn verwezen, vonden we de kliniek van deze arts. In dit deel van het ziekenhuis zitten allemaal prive-kliniekjes. Deze hebben altijd goede marketing en prijzen zichzelf enorm aan. We hebben alleen geen echt idee wie er nu de meest gerenommeerde arts is.
We waren de eersten, dus konden gelijk naar binnen voor de oogsterkte testen. Confronterend als altijd, want hier blijkt hoe weinig Fenne met haar slechte oog ziet. Hoewel we pas echt goede testresultaten kunnen krijgen als ze kan lezen en zelf kan vertellen wat ze wel en niet ziet, is de basis test voldoende goed om aan te tonen dat ze weinig ziet. Maximaal 20%. Het blijkt uit haar antwoorden, maar vooral uit haar houding. Ze ziet er zo onzeker uit als ze met haar slechte oog de testjes doet. Sneu. Verder gelukkig alleen goed nieuws. De oogdruk prima en geen verslechtering van de na-staar. Al met al zijn we wel meer dan 1,5 uur binnen geweest inclusief het wachten tussen de verschillende testjes. Juliet en Fenne warden redelijk ongeduldig en steeds lawaaiieriger. Dit in tegenstelling tot de Aziatische patienten in de wachtkamer. Die waren heel rustig. Terwijl ik zeker weet dat wij voor de nodige vertraging hebben gezorgd. We moeten wel een volgende (geestelijk) hobbeltje over.  Want het advies van deze arts is om voor Fenne een brilletje aan te meten, in combinatie met haar contactlens. Dus daar moeten we nu achteraan.
Ons gevoel was redelijk goed bij de arts, de faciliteiten zijn oud en ik miste het speelgoed in de wachtkamer, maar ze leek goed te weten wat ze deed en was praktisch en efficient. Na afloop moesten we  contant afrekenen, maar dat is de gezondheidszorg in Singapore.
Over 2 weken naar onze nieuwe oncoloog. Nog spannender!