Uitstappen!

De achtbaan van extreme emoties waarin we de afgelopen acht maanden hebben gezeten komt bijna tot stilstand. We kunnen bijna uitstappen, alle uitslagen tot nog toe zijn positief! Het is ons de afgelopen week redelijk goed gelukt om de spanning over de uitslagen van de testen onder controle te houden, maar vanaf zondag werd dat toch moeilijker. We hebben alle redenen om optimistisch te zijn, maar zoals eerder gezegd, het lijntje tussen goed en slecht nieuws is maar heel dun en heel kwetsbaar.

Weer een dag waarin wachten centraal stond. Om 11.10 uur stond onze afspraak, we waren uiteraard goed op tijd, maar we moesten wachten tot na half twaalf. Het wachten duurde lang! Ik was weer misselijk van de spanning en JW is heel wat keren naar de WC geweest in korte tijd....In tegenstelling tot vorige week heeft Fenne de wachttijd druk spelend doorgebracht, dus wij werden wel enigszins afgeleid.

De oncoloog was laconiek als altijd in zijn communicatie. De longfoto's waren 'natuurlijk' schoon, oh en 'jullie zijn klaar met de chemo'...... Altijd even wennen aan zijn stijl, maar hij neemt goed de tijd om alles door te spreken. Bij het nalezen van het verslag van de radioloog toch een tegenvaller. Er is een onregelmatigheid geconstateerd in de holle ader. Dit is nog niet besproken met de chirurg. De oncoloog denkt dat de onregelmatigheid precies daar zit waar Fenne geopereerd is. De holle ader is immers opengesneden om de trombus (een stuk van de tumor) te verwijderen. Hij verbaast zich erover dat er nog niet is gesproken met de chirurg. Dat kan aanstaande donderdag in het grote overleg met alle specialisten. Dus we moeten toch tot vrijdag wachten voor de definitieve uitslag. Hij maakt zich geen directe zorgen, maar toch geen fijn idee. Een 'onregelmatigheid' op de plaats waar de kankercellen hebben gezeten......, dat geeft een naar gevoel. De rest van het lichamelijke onderzoek ging voorspoedig. Fenne gaf niet echt antwoord op de vragen van de oncoloog, maar ze was wel redelijk ontspannen. Gelukkig maar, want er nog veel bezoeken aan het ziekenhuis op de rol de komende jaren.

We hebben namelijk ook het controle schema gekregen, eerst om de drie maanden, na een jaar om de zes maanden, lichamelijk onderzoek, longfoto's, buik echo's, testen van de nierfunctie, bloedtesten, misschien ook nog nieuwe hart echo's..... Daarnaast moet de port-a-cath verwijderd worden. Normaal gebeurt dat na een maand of zes, maar gezien onze verhuisplannen, kan dat misschien vervroegd worden. Dat zouden wij wel heel fijn vinden. Voor Fenne fijner om in Singapore ook gewoon ook aan haar nieuwe leven te beginnen. Voor ons gevoelsmatig fijner omdat het verwijderen van de port-a-cath toch ook heel symbolisch is en hoort bij de ziekenhuisperiode in het AMC. In Singapore zal ze waarschijnlijk aan haar oog moeten worden geopereerd, dus ook daar genoeg ziekenhuis in het verschiet.

Er komen ongetwijfeld nog de nodige spannende dagen, maar het 'normale' leven begint meer de overhand te krijgen. Heerlijk, maar ook nog onwerkelijk. Net zo goed als we nu opgelucht zijn over de goede uitslagen, maar het nog niet onbekommerd kunnen vieren. Daarvoor waren de afgelopen maanden een veel te intensieve periode, waarin we angst hebben gehad om onze kleine uk te verliezen. Deze angst zullen we nog wel een tijd met ons mee dragen en zal misschien wel nooit helemaal verdwijnen. Aan de andere kant genieten we nu ook intens en heel bewust van die kleine dappere meid met al haar streken en hele lieve knuffels en kussen die ze uitdeelt. Ik krijg regelmatig tranen in mijn ogen van ontroering als ik haar onbekommerd en uitbundig zie spelen.