Alle reden dus om met vertrouwen vandaag in te gaan, de vijfde keer op controle. Maar toch, als je dan het ziekenhuis binnenstapt en de borden ziet, Parkway cancer center, Children center for oncology, dan slaan de zenuwen toch toe. We zijn misselijk, lezen in alles signalen dat er misschien niet iets goed is. Jan Willem kon ons bijvoorbeeld even niet vinden nadat hij ons had afgezet en de auto had geparkeerd en dacht gelijk 'ze zullen toch niet in een kamertje apart zitten omdat er slecht nieuws is'. Allemaal niet rationeel, maar toch.
We waren opnieuw bij de oncoloog in Mount E. De prijzen zijn gepeperd, maar de gevoelstemperatuur rondom de zorg is een stuk aangenamer dan in het grootschalige KK women and children hospital, waar we de allereerste keer waren in Singapore. Het was druk bij het bloedprikken, druk bij de echo ruimte, druk bij de X-ray, maar alles ging vlot en Fenne was heldhaftig als altijd. Voor de eerste keer heeft ze zelfs alleen gestaan bij de longfoto. Alle voorgaande keren waren wij erbij, gehuld in loden jas, maar nu gebaarde de assistent mij naar binnen in het hokje en Fenne vond dat ook ok. Het is ook een fluitje van een cent, maar het apparaat is groot en een 4-jarige toch maar klein.
's Middags gelijk de uitslagen, heerlijk dat dat zo vlot kan. Op naar de volgende controle, weer over drie maanden.
Ook rondom de ogen-toestand gaat het beter. We hebben een nieuw soort lenzen, die passen veel beter, dus we zijn weer begonnen met afplakken en trainen van het slechte oog. De controles waren ook allemaal goed, afgezien van een vaag verhaal rondom gelvorming. We begrepen het niet goed, maar voorlopig was het niet zo erg dat er iets aan gedaan moet worden. Als we in april in Nederland zijn, maar eens terug naar onze oude specialist.
