De eerste zes weken in Singapore zijn voorbijgevlogen. We hebben inmiddels onze eigen spullen en beginnen ons wat meer thuis te voelen. Net als vor de verhuizing is de ‘to do’ lijst nog altijd lang en lijkt maar niet korter te worden, maar we genieten van de nieuwe omgeving. En de warmte, heerlijk!
Fenne’s haren beginnen nu goed te groeien en hoewel iedereen mij vertelt dat haren en nagels hier sneller groeien dan in een koudere klimaat, kan het mij niet snel genoeg gaan. Ze wordt nog net iets te vaak aangesproken als jongetje, wat ook Fenne zelf vervelend vindt. En Fenne is jaloers op Juliet’s staartjes, knipjes en speldjes. Dat wil ze ook! En als ik zeg dat Juliet maar eens naar een kapper moet, dan wil zij ook mee. Tot tranen toe, smeekt ze dat ook haar haartjes geknipt moeten worden. Want ze zijn ook lang. Kinder logica.
Vandaag stond er helaas weer een ziekenhuis op het programma. Behalve de dikke pech van de Wilms tumor is Fenne ook geboren met cataract, staar, op haar rechteroog. Om de gezondheid van dit oog goed in de gaten te houden, moet ze elke 4 maanden op controle. Het is dus wel belangrijk dat we een fijne arts vinden, want we zullen er nog vaak genoeg komen.
Via via zijn we aan een verwijzing gekomen en om 8.45 uur vanochtend werden we verwacht in het Gleneagles ziekenhuis. Gelukkig waren we ruim op tijd, want het ziekenhuis is enorm groot en bestaat uit verschillende onderdelen. Na twee keer verkeerd te zijn verwezen, vonden we de kliniek van deze arts. In dit deel van het ziekenhuis zitten allemaal prive-kliniekjes. Deze hebben altijd goede marketing en prijzen zichzelf enorm aan. We hebben alleen geen echt idee wie er nu de meest gerenommeerde arts is.
We waren de eersten, dus konden gelijk naar binnen voor de oogsterkte testen. Confronterend als altijd, want hier blijkt hoe weinig Fenne met haar slechte oog ziet. Hoewel we pas echt goede testresultaten kunnen krijgen als ze kan lezen en zelf kan vertellen wat ze wel en niet ziet, is de basis test voldoende goed om aan te tonen dat ze weinig ziet. Maximaal 20%. Het blijkt uit haar antwoorden, maar vooral uit haar houding. Ze ziet er zo onzeker uit als ze met haar slechte oog de testjes doet. Sneu. Verder gelukkig alleen goed nieuws. De oogdruk prima en geen verslechtering van de na-staar. Al met al zijn we wel meer dan 1,5 uur binnen geweest inclusief het wachten tussen de verschillende testjes. Juliet en Fenne warden redelijk ongeduldig en steeds lawaaiieriger. Dit in tegenstelling tot de Aziatische patienten in de wachtkamer. Die waren heel rustig. Terwijl ik zeker weet dat wij voor de nodige vertraging hebben gezorgd. We moeten wel een volgende (geestelijk) hobbeltje over. Want het advies van deze arts is om voor Fenne een brilletje aan te meten, in combinatie met haar contactlens. Dus daar moeten we nu achteraan.
Ons gevoel was redelijk goed bij de arts, de faciliteiten zijn oud en ik miste het speelgoed in de wachtkamer, maar ze leek goed te weten wat ze deed en was praktisch en efficient. Na afloop moesten we contant afrekenen, maar dat is de gezondheidszorg in Singapore.
Over 2 weken naar onze nieuwe oncoloog. Nog spannender!
