Vandaag stond weer de zware chemokuur op de rol, dus ook opname in het ziekenhuis. Hoewel Fenne erg verknocht is aan haar knuffels en speen, gaat ze nog altijd heel ontspannen mee. We bespreken altijd uitvoerig wie er blijft slapen en wat er gaat gebeuren en dat herhaalt ze braaf, dus we bereiden haar enigszins voor. Aangekomen op F8 noord eerst zoals gewoonlijk even wachten totdat er een bedje vrij is. De mensen van de regenboogboom stichting waren er, dus Fenne kon gelijk meeluisteren met de liedjes. Daarna aan de slag in de behandelkamer. Meten, wegen (jawel, ruim 14 kilo), bloeddruk, hartslag, longen, buikje, alles kwam weer voorbij. Het aanprikken van de lijn in de port-a-cath ging ook vlot. Een beetje protest van Fenne, maar een daadkrachtige verpleegkundige, dus de klus was snel geklaard.
De grootste verrassing van de morgen was wel dat onze behandelend oncoloog, vorige week nog uitvoerig gesproken zowel op donderdag als op vrijdag, opeens uit dienst blijkt te zijn. Een heel merkwaardige ervaring. Het kan niet anders dan dat hier tenminste deels een arbeidsconflict aan ten grondslag ligt, maar voor onze beleving toch wel ten nadele van haar patienten. Fenne's hoofdoncoloog hebben we nog nooit ontmoet en hij is nu haar behandelend arts!
Gedurende het grootste deel van de middag heeft Fenne volop gespeeld. Veel gefietst, nog meer rondjes gerend over de afdeling, geknutseld en gepuzzeld. Maar om half vijf was het kaarsje uit en is ze op bed gaan liggen om filmpjes te kijken. Kort daarna vielen haar ogen al dicht. Inmiddels zag ze ook behoorlijk gelig, dus we hadden al niet veel vertrouwen dat het zo maar goed zou blijven gaan. De sondevoeding is wel aangesloten, maar vrij snel begon Fenne eerst te praten over spugen en daarna de spuug dan ook echt. Bij het omkleden in haar pyjamaatje was de naald van de PAC al deels losgegaan, dus toch ook weer een extra tochtje naar de behandelkamer. De pleister moest verwijderd worden waarmee de naald normaal vastzit, een nare extra handeling, want het is een gemeen grote pleister. Naald weer terug, nieuwe pleister er op en lekker terug in bed. De arme meid, ze krijgt het wel voor haar kiezen. En we zijn nog niet eens halverwege. Hopelijk mogen we morgen wel naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten