Dipdag

Gisteren had ik een enorme dipdag. Hoewel het super goed gaat met Fenne en we echt geen reden tot zorg hebben, zit er natuurlijk altijd nog die angst op een slecht bericht. En soms zit die angst dichter onder huid dan andere dagen. Soms is het besef groter dan andere dagen dat we langs een heel smal richeltje met haar zijn gelopen. Op die dagen zitten de tranen hoog.
Gisteren viel ze een paar keer, op een manier die ik alleen maar kan toeschrijven aan de vincristrine, de chemo die ze zoveel heeft gehad. Zomaar opeens klapt haar voetje weg en kukelt ze om. Tijdens het rennen, maar ook terwijl ze gewoon stilstaat. Zo'n sneu gezicht. Het ene moment speelt ze volop en uitbundig en het andere moment ligt ze onderste boven. Ieder kind dat valt is natuurlijk sneu en het gebeurt vaak in de drukte van het spelen, maar om de kleine uk zo maar te zien vallen komt hard aan.
Haar spiercontrole moet in de loop van de tijd beter worden en we zien ook wel dat ze stabieler en beter loopt dan een half jaar geleden, maar op deze momenten slaat de angst om de toekomst ook toe. Wat voor schade heeft al die chemo en al die bestralingen nog meer aangericht. Volslagen zinloze gedachtes, want zonder die medicijnen was ze er niet geweest, maar ja, emoties leiden op dagen als gisteren hun eigen weg.
Op dagen als gisteren zijn de herinneringen aan de zwaarste momenten van het afgelopen jaar ook weer heel tastbaar en dichtbij. De autorit met mijn vader naar het ziekenhuis op 27 december, waar JW en Fenne al waren en JW net het slechte nieuws had gehad. Die eerste avond samen zittend op de bank, niet kunnen bevatten dat we onze Fen zo'n zwaar en onzeker traject stond te wachten. Die film heeft zich al heel wat keren in mijn hoofd opnieuw afgespeeld. En natuurlijk zijn we enorm blij met hoe het nu gaat en hebben we veel vertrouwen in Fenne's toekomst, het verwerkingstraject lijkt soms nog maar net begonnen.