Nieuwe oncoloog

Vandaag dan het spannende bezoek aan de nieuwe oncoloog. Met behulp van onze oncoloog uit het AMC hebben we een nieuwe arts gevonden met de juiste expertise en een goed track record. Ze houdt spreekuren in het KK women and children Hospital, een van de grootste kinderziekenhuizen van Azie. Nou, dat hebben we geweten. Wat een fabriek, wat een drukte. Ook nu weer redelijk gedateerde wachtkamers, verpleegsters en assistentes achter de balies in heel ouderwetse kostuumpjes in het zuurstok roze en baby blauw. Een heel proces moesten we door. Eerst een nummertje bemachtigen om ons in te schrijven, toen wegen en meten, toen daadwerkelijk inschrijven, toen naar de wachtkamer van 'onze arts'. Hier was het heel rustig en ook de arts was er nog niet. Hoewel we een afspraak hadden om 10 uur, duurde het tot na 10.30 totdat ze daadwerkelijk kwam. En we hadden de eerste afspraak van die dag!

Het bezoek zelf gaf op zich wel vertrouwen. Onze grootste zorg was Fenne's bloeddruk. Bij de vorige controles aan de hoge kant. Maar nu gelukkig heel prima! Ook haar gewicht gaat de goede kant op, 15.6 kilo bij 1.08 meter. De arts wist duidelijk waar ze het over had, maar ze toonde heel weinig echte interesse. En zeker niet richting Fenne. Alleen bij de lichamelijke onderzoeken maakte ze contact met Fenne. Zoals een engelse collega van mij het later verwoordde. Aziatische artsen staan niet bekend om hun 'bedside manners'. Daarna door naar de rontgen foto, een paar weken te vroeg, maar anders zouden we over een paar weken weer terug moeten komen. Dat leek ons een goed idee. Voordat we op zoek konden naar die afdeling, eerst even afrekenen en nieuwe afspraken maken.

Bij de rontgen was het vreselijk druk. We hebben zeker een half uur gewacht op een nummertje en moesten ook hier weer betalen, om daarna nog ruim een half uur te moeten wachten om feitelijk aan de beurt te zijn. En ook hier geen interactie met Fenne. Patienten worden er doorheen gedraaid.

Al met al gaf vandaag een naar gevoel, terwijl de uitslagen wel goed lijken te zijn. We missen het persoonlijke contact. We snappen ook wel dat we dat moeten opbouwen en zeker zolang we alleen voor controles komen, dit niet echt zal gebeuren. Maar de massaliteit van het ziekenhuis was overweldigend. Ook hebben we de afgelopen periode geestelijk wat meer afstand kunnen nemen van de ellende van afgelopen jaar, en zo'n dag brengt alles wel weer terug. Dit is onze realiteit. Weliswaar een geweldige realiteit met Fenne bij ons, maar een realiteit waarin ziekte, zorgen en onzekerheid er ook nog altijd bij horen. En dat is toch weer confronterend.