Nieuwe opname, emoties lopen op

Volgende week staat een belangrijke opname gepland. De verwijdering van de port-a-cath. Het onderhuidse kastje met verbinding naar een ader, waardoor Fenne's chemo kuren zijn gegeven. Dit is een kleine ingreep, 10 minuten volgens de chirurg en in principe de afsluiting van heel veel narigheid. Maar het gekke is dat we overvallen worden door angstige gevoelens. Gaat het wel echt goed met Fenne. Krijgen we eind november niet opnieuw slecht nieuws. Merken we iets aan haar wat een teken is dat de kanker terug is. Is ze meer hangerig en humeurig. Zo is het immers begonnen een jaar geleden. Een hangerig, lusteloos kind zonder eetlust. We zochten er niets achter. Groei-spurtjes, een drukke periode, een verhuizing die op handen was. Dit soort vage eerste signalen van een serieuze ziekte worden denk ik door iedere ouder gemist.

Nu zijn we enorm gespitst op deze signalen. We willen optimistisch zijn en vertrouwen dat haar buien nu echt horen bij groei-spurtjes, de weerslag vormen van de drukte van de laatste tijd, veroorzaakt worden door mijn reizen en meer dan gemiddelde afwezigheid. En ons proberen vast te houden aan haar ondernemende buien, haar energie, haar lach. Dit vertrouwen is alleen weg. Tot de volgende reeks onderzoeken eind november zullen we de zorgen proberen weg te stoppen en op een optimistische manier vragen over Fenne beantwoorden. Want tot tegenbericht gaat het goed. Maar in ons hoofd draaien de radertjes weer overuren.