Nieuwe mijlpaal

Vandaag is de port-a-cath verwijderd!

dit is 'm!

Dankzij het meedenken van de oncoloog kon dit eerder dan eigenlijk de routine is. Vaak blijft dit kastje nog minimaal 1 jaar zitten na afronding van de behandeling. Omdat er altijd een kans bestaat dat de kanker terugkomt. Maar voor Fenne mocht het worden verwijderd voordat we naar Singapore vertrekken. Onze oncoloog heeft goed vertrouwen in haar herstel. Een heel symbolische dag en eigenlijk ook wel feestelijk, maar ook zwaar beladen.

Gisteren moesten we ons om 2 uur melden op de afdeling kinderchirurgie. Hier heeft Fenne ook gelegen voor haar nier/tumor operatie. Een heftige tijd toen. Hoewel het enorm goed is verlopen, was toen het doodeng om haar achter te laten in de operatiekamer, wetende dat er een complexe operatie zou volgen met de nodige risico's, en was het toen heel moeilijk om haar op de IC te zien met alle apparaten, zo ziek.

Na een aantal intake gesprekken, met de verpleegkundige, de zaalarts en de pedagogisch medewerker en tenslotte de chirurg zelf, mochten we even van de afdeling af om beneden een hapje te gaan eten. De 'cuisine' van het AMC is niet bepaald 'haute' en zeker ook gisteren niet. Jan Willem heeft nog geholpen met het installeren van mijn bedje, pal naast Fenne en is daarna vertrokken naar Maarssen. Fenne had geen zin om te slapen, veel te interessant met mama vlakbij, maar uiteindelijk won de slaap van haar sterke wil om wakker te blijven.

Gisteren was ze nog vrolijk en ontspannen, vandaag helemaal niet. Om 8 uur stonden we gepland, dus om 7 uur kwam de verpleegkundige al met het operatieschort, de toverzalf en het zetpilletje tegen de pijn. Het begin van de stress voor Fenne. Daarna is ze niet meer ontspannen geweest. Het moet ook overweldigend zijn voor zo'n kleine meid. Zoveel verschillende mensen aan je bed. De hele wandeling door het ziekenhuis van de afdeling naar de OK ruimte. Daar binnen ook weer een lange wandeling. Mensen van top tot teen gekleed in het blauw en in het groen. Allemaal nieuwe gezichten. Grote apparaten. De spanning stond op haar gezicht geschreven. Ze gaf geen kik en werkte goed mee, maar ik had zo met haar te doen.

Hoewel de chirurg had verteld dat bij binnen een kwartiertje klaar zou zijn, duurde het toch 3 kwartier voordat we werden gebeld en we naar de verkoever konden. De secretaresse was even vergeten te melden aan onze verpleegkundige dat we konden worden gebeld....We hebben de minuten afgeteld, ook al was het een kleine ingreep, toch weer spannend. Fenne was nog in diepe slaap en het duurde nog zeker een half uur voordat ze haar ogen open deed. Ze was gelijk aanspreekbaar en wist alles nog. Na een ijsje als bewijs voor goed herstel, mocht ze terug naar de zaal. Daar heeft ze met name in zichzelf gekeerd in bed gelegen. Een beetje gegeten (snoepjes) en gedronken. Weinig actie. Gelukkig konden we de zaalarts ervan overtuigen dat ze thuis een stuk actiever zou zijn en beter zou eten. Ze voelde zich gewoon ellendig in een ellendige omgeving. Rond 1 uur waren we thuis. Uitgeput, maar ook opgelucht. Een nieuwe mijlpaal bereikt.

Thuis ging het inderdaad geleidelijk beter, eerst met de komst van opa en oma, daarna vooral met de komst van Juliet. Het beste medicijn voor Fenne!

Twee intensieve dagen zijn voorbij. Een kleine ingreep, maar nu we uit de wekelijkse routine van ziekenhuisopnames en behandelingen zijn, viel het relatief zwaar. Voor ons, maar ook vooral voor Fenne. Vanavond was dan ook haar conclusie: niemand in het ziekenhuis was lief! Sorry, lief personeel van het AMC/Emma kinderziekenhuis, het is niet persoonlijk....

Gisteren: spelen op de speelkamer

Klaar voor de operatie

Op de verkoever, nog in diepe slaap