Tranen van blijdschap

Vandaag dan eindelijk het verlossende woord. De echo is nogmaals bestudeerd en besproken en de onregelmatigheden die te zien zijn, hebben echt te maken met de operatie. De oncoloog benadrukt nogmaals dat hij er zeker van is. En dat doen ze niet zo snel, er wordt vaak een slag om de arm gehouden, maar nu dus niet!

Wat een enorme opluchting. In tegenstelling tot afgelopen maandag zijn we nu echt blij en valt er gelijk heel veel spanning weg. In tegenstelling tot afgelopen maandag hebben we ook de neiging om het goede nieuws met iedereen te delen. Ook willekeurige voorbijgangers op straat mogen het horen. Fenne is weer beter! Ik weet niet of ze medisch ook al officieel genezen is, wellicht is ze dat in de wereld van de kinderoncologie pas na vijf jaar, maar voor ons voelt ze genezen. Ze is kankervrij.

Nu kunnen we echt verder en langzamerhand de intensieve acht maanden achter ons laten, waarin het ziekenhuis ons leven dicteerde. Er staan uiteraard de nodige afspraken alweer klaar. De chirurg, voor het verwijderen van de port-a-cath, de oncoloog voor de overdacht van Fenne's dossier naar de nieuwe artsen die we nog moeten zoeken, de volgende controles over drie maanden. Met een extra echo in het schema om ons nogmaals gerust te stellen dat ze helemaal ok is. Geen woekering van kankercellen in haar buik. Dat zal dan wel weer heel spannend worden, maar voorlopig geen zorgen hierover en lekker ons gewone leven leiden.

In de loop van de middag raken JW en ik helemaal uitgeput, totaal moe en afgedraaid. Dat is wat spanning met je doet. Ook Fenne is niet in heel goede doen vandaag. Ze valt veel en huilt veel. Ze ligt nu ook lekker al op bed. Hopelijk slaapt ze snel. Maar vandaag is die moeheid niet erg. Want Fenne is weer beter!