Het plaatsen van de buisjes ging gisteren heel voorspoedig. Om alle verwarring uit de wereld te helpen, niet een van de meiden, maar ikzelf (=Sandra) heb gisteren een buisje gekregen in mijn linkeroor. Een typische kinderoperatie, maar ook bij volwassenen worden soms buisjes geplaatst. Al sinds langere tijd dacht ik slechter te horen aan een kant en met het oog op onze verhuizing naar Singapore ben ik vorig jaar op onderzoek bij een KNO arts geweest. Het uitwendige onderzoek leverde geen afwijkingen op, de gehoortest wel...:). Omdat de KNO arts vermoedde dat ik vocht achter mijn trommelvlies heb, zou een buisje de oplossing moeten zijn. Hij was gelijk bereid om beide oren te doen, omdat al pratend over mijn nieuwe baan ter sprake kwam dat ik ook veel zou moeten gaan reizen in Azie. Dat leek mij voorbarig, maar aan 1 kant wilde ik wel proberen. Slecht horen is soms handig, maar soms ook lastig. De KNO arts heeft mij toentertijd op de spoedlijst gezet, zodat het nog kon voor de feitelijke verhuizing. Maar ja, toen bleek Fenne opeens zo ziek en heb ik mezelf op de wachtlijst voor de langere termijn laten plaatsen. Nu de behandelingen van Fenne zo voorspelbaar zijn geworden, leek het me wel een goed moment. Gezien de mogelijke pijn bij het plaatsen moest ik onder narcose en werd ik dus opgenomen voor dagopname.
Hoewel het allemaal erg voorspoedig verliep, vond ik het toch confronterend. Je geeft jezelf over aan de ziekenhuis routine en weet nauwelijks wat je kunt verwachten (overigens deels vanwege mijn eigen slechte voorbereiding). Maar dit moet ook zo zijn voor Fenne. Zeker vanuit haar perspectief van een driejarige. Het rijden met een bed door de gangen, in de lift, de O.K. in, allemaal apparaten en veel mensen. Telkens nieuwe gezichten. Alsmaar moest ik aan haar denken, hoe zij haar operaties moet hebben ervaren. Weer een les om zoveel mogelijk en zo duidelijk mogelijk met haar te praten over wat er gaat gebeuren.
Vandaag een heel ander thema. Afscheid van de bibelebonse berg. De creche van Fenne (en van Juliet). Bibeltje, zoals Fenne altijd zegt. We hadden al opgezegd, weer ivm de verhuizing, maar door het ziek worden van Fenne hebben we niet fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Nu hebben we geen dagopvang meer nodig, omdat JW fulltime thuis is. De creche zou ook echt te druk zijn voor Fenne. De peuterspeelzaal gaat prima, maar ook daar merken we dat Fenne terughoudend is richting de andere kinderen, dicht bij de juf blijft en weinig samen met de andere kinderen speelt. Bovendien is een paar uurtjes ook wel het maximale dat ze aankan. Haar energieniveau is vaak verbluffend, maar ze moet regelmatig even op de bank 'lekker liggen' zoals zij dat zegt. Met alle knuffels en de speen.
Juliet had vandaag studiedag, dus die kon lekker mee haar zusje helpen. 's Ochtends hebben we eerst de traktaties gemaakt, een stukje worst en een stukje kaas met een paraplu prikker en daarna zijn we vertrokken. De kindjes op de bibel gingen net eten en drinken, dus de meiden konden aanschuiven en daarna onze traktaties uitdelen. Ze vonden het erg leuk en hebben bij alle groepen even meegespeeld. Vooral bij blauw en de peuterplussers, want daar zitten de kindjes die Fenne nog het beste kent. Het is frappant om te zien dat na al die maanden waarin er toch heel veel is gebeurd, Fenne zich nog zo thuis voelt en een heel aantal kindjes Fenne ook echt nog kennen. Ook hebben we nog een bezoekje gebracht aan de babygroep. Daar had ik het wel even te kwaad. Ik kon me nog zo goed voor de geest halen hoe mijn meiden daar als kleine babytjes binnen kwamen. Zowel Fenne als Juliet hadden extra aandacht nodig, Fenne met haar oog/lens en Juliet met haar 'late' lopen. De pedagogisch medewerksters daar, maar ook op de andere speelgroepen hebben zich altijd zo top voor onze kinderen ingezet. Tot slot hebben Fenne en Juliet ook nog de chocolaatjes naar alle juffen gebracht, vol trots. Heel leuk om te zien. Thuis zitten ze elkaar veel in de haren, maar nu was het een echt team. Thuis hebben we het afscheidsboek bekeken met tekeningen van de kindjes en lieve woorden van de juffen. Tranen in onze ogen!
Vanmiddag moesten we ook nog bloed prikken. De grote kanjer gaf weer geen krimp en was super dapper. Morgen horen we de uitslag, belangrijk voor de kuur van vrijdag. De longfoto is pas op 10 juni. De gedachte daaraan duwen we zo ver mogelijk weg, maar van tijd tot tijd vliegt het ons ook enorm aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten