Filipijnen

Vaak blijven natuurrampen niet veel meer dan een verhaal in de krant. We bedenken ons hoe verschrikkelijk het voor 'die' mensen moet zijn en gaan snel door naar de orde van de dag. De tyfoon op de Filipijnen is een heel ander verhaal. In Singapore wonen zeker 100.000 Filipino's en Filipina's. Ze werken in de bouw, in restaurants en hotels en als Foreign Domestic Worker bij mensen thuis. Deze FDWs zijn de nanny's, aunties, helpers, Amahs en ayahs en zorgen ervoor dat menig huishouden soepel draait. Niet alleen de buitenlanders in Singapore hebben een helper inwonen, ook de Singaporezen zelf. Onze buren hebben er zelfs meerdere tegelijk in dienst. De dames worden lang niet altijd even goed en rechtvaardig behandeld, en in te veel gevallen zelfs mishandeld, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Bij ons woont Bernalyn in. Zij doet het huishouden en vangt de kinderen op als wij niet thuis zijn. Dat ons leven een absurd contrast is met haar leven in de Filipijnen went nooit echt voor ons, terwijl zij er onbekommerd onder lijkt. Hoewel we weten dat zij het goed heeft bij ons, blijven het onwezenlijke gesprekken die we voeren. Over het geld dat ze moet sturen naar huis omdat anders een ziekenhuis behandeling niet betaald kan worden en de koe zou moeten worden verkocht. Haar moeder die haar onder druk zet om meer geld opsturen voor de studie van een zusje, terwijl zij ook wil dat er geld is voor de schoolboeken en schriften van haar eigen zoontje. Die dus op de Filipijnen woont bij haar ouders en ze maar 1 keer per 2 jaar ziet. De foto's laten een dorpje zien zonder echte wegen, zonder faciliteiten. Met half afgebouwde huizen. Ook op B's eigen huis zit nog maar kort een dak, terwijl er nog geen ramen in zitten. Omdat zij er niet zelf in woont, huist er nu tijdelijk het familie varken. Als ze naar huis gaat, zoals vorig jaar kerstmis, wordt er een grote doos spullen vooruit gestuurd. Het hele dorp verwacht cadeaus. Zo graag gaat ze dus ook niet terug. Er ligt veel druk op haar als oudste dochter van het gezin.  De reis terug naar huis is ook moeizaam. Vliegen naar IloIlo. En dan met een motor het binnenland in. Vorig jaar had ze twee grote koffers bij zich. Een hele expeditie. Dit jaar blijft ze dan ook liever hier in Singapore.

De tyfoon heeft ook haar geboorte dorp getroffen. Na een paar dagen onzekerheid, kreeg ze wel de verlossende woorden dat alle familie leden de ramp hebben overleefd. En dat het dak nog op het huis zit. Maar de echte ramp voltrekt zich nu. Door de gebrekkige infrastructuur kan de familie nergens meer naar toe en raakt het eten op. Ze hadden eerst nog rijst, maar nu nauwelijks meer. Aan drinkwater is een groot tekort. Samen overleggen we wat te doen. Geld geven, goederen sturen. Welke organisatie staat ons het meest aan? Wat is het meest en het snelst effectief? Geld lijkt het beste, maar als er geen bank of winkels kunnen worden bereikt heeft de familie daar nu ook niets aan. Het land is corrupt en B is bang dat alles dat ze stuurt al lang verdwenen is voordat het haar familie bereikt. Er zijn ook veel privé initiatieven. Maar die moeten maar net op de goede plaats uitkomen. Een vader van een klasgenootje van Juliet steunen we zeker. Hij heeft zich aangesloten bij een initiatief dat 'the last mile' gedoopt is. Bernalyn vindt het heel wonderlijk dat een paar Nederlandse mannen zelf in het vliegtuig naar IloIlo zijn gestapt om daadwerkelijk zelf aan de slag te gaan. Het eerste wat ze vroeg was of het toch wel veilig voor ze was.

Zelf gaat ze vandaag met vriendinnen naar iemand die goederen naar hun dorp gaat sturen. Kijken of ze het wel of niet vertrouwd. Ze wil water en eten in blik opsturen. Met de boot iets opsturen duurt zeker een maand. Dat heeft weinig zin. Dus ze moet aansluiting zoeken bij iemand anders die zelf gaat. Ik ga op haar inzicht vertrouwen. Als zij deze mensen vertrouwt, kunnen wij ervoor zorgen dat er extra eten meegestuurd kan worden. Zelfs terwijl ik dit typ is het erg onwerkelijk. Zoveel leed, zo dicht bij en toch zo moeilijk om hulp op de goede plek te krijgen.