Licht herstel

Vandaag dus weer om acht uur naar de radiologie voor de bestraling. De nacht verliep eigenlijk heel erg rustig. We lagen op een zaal, maar omdat er geen andere kinderen waren hadden we de hele zaal voor ons alleen. Een grote luxe op F8Noord. Fenne leek de nieuwe sondevoeding, op lage stand, goed te verdragen en kreeg ook nog wat extra medicijnen tegen misselijkheid. Zelfs heeft ze zo tegen de avond nog een paar hapjes tosti naar binnen gewerkt, die ook binnen bleven (we zijn blij met alles in dit stadium). Om twee uur 's nachts werd de sondevoeding afgekoppeld omdat ze nuchter op de radiotherapie moet verschijnen. Ondanks het feit dat het maandagochtend was verliep op radiologie alles zeer voorspoedig. Voor half tien waren we al terug op de afdeling met het zevende dapperheidsdiploma onder de arm. Iedere keer als Fenne op High Care is geweest krijgt ze een zo'n diploma. We zijn het er helemaal mee eens, want dapper is ze zeker onze kleine dame. 

Op de IC was Fenne niet in een bijzonder goede stemming wakker geworden, ze was boos op alles en iedereen en zeker pappa kon niet veel goed doen. Niet kijken pappa was een kreet die ik veelvuldig naar mijn oren geslingerd kreeg met een boze blik daaraan toegevoegd als ik even naar haar keek of vroeg hoe het met haar ging. Maar even slikken en de andere kant opkijken dus. Wel wilde ze een tosti die voor de helft naar binnen ging en binnen bleef. Na de vanwege de radiotherapie uitgestelde gebruikelijke ochtendrituelen op de afdeling (wegen, temperatuur, bloeddruk) werd ook de sondevoeding en het vocht opnieuw aangesloten en kwam Fenne wat meer tot rust en begon ze ook wat meer babbels te krijgen. Fenne krijgt nu andere sondevoeding die lichter verteerbaar is, waarvan nu geprobeerd wordt de dosis geleidelijk op te hogen. Zeker vanaf het moment dat ook mamma in beeld kwam, ging het eigenlijk steeds beter. Ze wilde wel naar de speelkamer om met de kassa en de keuken te spelen en heeft ook meerdere rondjes op de afdeling gefietst en gewandeld terwijl ze vrolijk bleef babbelen. Ook de voeding is tot nu toe binnen gebleven. Alhoewel we nog niet durven te juichen, zijn het wel allemaal kleine tekenen van herstel die mij met een beter gevoel huiswaarts doen keren om Juliet op te halen en te genieten van een heerlijke maaltijd, die thuis al voor ons klaarstaat (dankjewel Kees en Jantien).