Nadat Jan Willem ons gisteren achterliet zakte Fenne's energie niveau snel in. Ze wilde niets van het eten weten, ook geen toetje of nog iets te drinken. Ze heeft rustig in bed gelegen en veel TV gekeken. Uiteindelijk viel ze voor de TV in slaap, al rond 6 uur. Geen wonder eigenlijk want het was toch weer een intensieve dag geweest met de operatie en de chemo kuur. Helaas gebeurde rond half negen wat we al eerder hadden verwacht. Fenne werd beroerd en moest spugen van de chemo. We hadden de sondevoeding al op een meer langzame stand gezet dan normaal, maar het was duidelijk nog te veel voor haar maagje. De hele nacht bleef ze vrij onrustig en door het spugen lag ik er ook niet heel ontspannen naast! Van de drie kinderen op de zaal had Fenne het meest gedoe. Ook omdat ze heel duidelijk maakte aan de nachtverpleging dat ze geen zetpilletje wilde. Het moest toch, want ze had ook duidelijk pijn van haar nieuwe wond.
's Ochtends was het nog een paar keer raak met spugen, maar toen alles uit haar maagje was speelde ze fanatiek verder. Haar kamergenootjes waren beiden te ziek om van bed af te komen, dus ik heb veel met haar in de speelkamer gespeeld en rondjes gelopen over de afdeling. Het contrast tussen de vitale Fenne (relatief dan) en deze kindjes voelde pijnlijk.
Om half elf kwamen JW en Juliet ons ophalen. Het is altijd een enorme opluchting om het ziekenhuis weer te verlaten. Het gebrek aan frisse lucht (en lekkere koffie) maakt dat je je al snel lamlendig voelt als je er een paar uur bent geweest. Het is ons wel weer heel duidelijk geworden dat ondanks de narigheid wij toch ook geluk hebben. Fenne voelt zich goed, heeft goede genezingskansen, wij wonen dichtbij het AMC (en niet in Maastricht of Enschede zoals sommige andere gezinnen). De zorg en de liefde van de verpleging is groot evenals de expertise van de oncologen en de andere specialisten. Maar het blijft een omgeving waar je echt niet met je kind wil hoeven komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten