We kunnen dan wel aftellen richting de laatste kuren, maar wat is het nog zwaar. Het zwaarste natuurlijk voor Fenne, maar ook voor ons om zo machteloos toe te kijken hoe de dappere meid zo beroerd is en zwaar voor Juliet. Ze mist haar kleine zusje en wil graag samen spelen. Ze probeert altijd om Fenne toch in haar spel te betrekken, maar op dagen als vandaag lukt het gewoonweg niet. Wat haar wel lukte, was om Fenne laten lachen, door poppenkast te spelen met haar voeten, achter mijn rug! Een eerste lachje bij Fenne, maar het duurde nog langer voordat Fenne echt van de bank afwilde. Het bezoek van opa en oma vond ze ook wel gezellig en dat zorgde uiteindelijk voor de doorslag. Met oma kijken of er een bruidje aan kwam. We hadden al heel wat bruiloftsgasten langs zien lopen, maar de bruid kwam maar niet. Toch te nat voor een wandelingetje...
De ochtend was nog wel redelijk gestart, de meiden hebben eerst met de trein gespeeld en daarna eindeloos de poppen geschminkt, maar rond elven stortte Fenne in. We hadden voor de zekerheid gisteren al niet de sonde voeding aangesloten, maar ook vanochtend wilde ze niets eten en drinken. Om enigszins haar vochtbalans op peil te houden, spuiten we dan maar wat vocht door de sonde en we zijn door blijven gaan met de zofran, de anti-misselijkheidsmedicatie. Dat spuiten we ook door de sonde. Aan het einde van de middag kreeg Fenne dus toch wat energie. Van al dat binnenzitten zijn we allemaal een beetje gaar, dus ik kon me wel voorstellen dat de meiden een druk spelletje gingen doen met de knuffels van Woezel en Pip. Helaas ontaardde dat weer in spugen. Het was te veel en te druk voor Fenne. Als echte bikkel probeerde ze aan tafel toch wel wat te drinken, maar ook dat kwam er uit, lekker fris bij de kip, salade en frietjes....Toen we alles weer schoon hadden gemaakt en ik een nieuw bord had voor haar had gepakt, een ontbijtbordje, was ze peuter genoeg om gelijk te klagen. Zij wilde ook een grote mensen bord! Puur symbolisch uiteraard want eten deed ze niet!
Nu ligt ze weer in bed, met de sonde pomp op heel langzaam. Hopelijk valt ze snel in slaap en kan ze lekker bijkomen. Want zoals ik deze blog al startte, het blijft zwaar en hartverscheurend om haar zo miserabel te zien. Een meisje van drie hoort niet zo ziek te zijn. Die gedachte gaat op een dag als vandaag weer vaak door mijn hoofd.
1 opmerking:
Hoi Sandra,
Bedankt voor je berichtje op onze blog. Na enig googelen heb ik ook die van jou gevonden. Ik herken Fenne inderdaad ook uit de speelkamer. We waren er toen de dames van de regenboogboom er ook waren. Ik heb dagen het internet afgestruind naar ervaringen rondom een wilms tumor en er is niet al teveel te lezen, zeker niet over kinderen met dezelfde stagering. Uiteraard reageert geen kind hetzelfde op de behandeling, maar toch is het fijn om je ergens op voor te kunnen bereiden. Het is inderdaad vreselijk oneerlijk dat kinderen dit moeten ondergaan, waar hebben ze het aan verdiend? Hopelijk voelt Fenne zich snel weer wat beter en gelukkig is het einde al in zicht voor jullie.
Ik zal voor jullie duimen en je blog zeker blijven volgen als je het niet erg vind.
Marlies Hiemstra
(marlies_hiemstra@hotmail.com)
Een reactie posten