De laatste keer chemo

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. De laatste keer chemo. Na 27 weken, waarvan 21 keer een chemokuur en 6 pauze-vrijdagen zijn we bij de laatste vrijdag van het protocol beland. Het protocol van na de operatie, het protocol behorende bij risicograad 3, intermediate risk. Toen dat duidelijk werd op basis van onderzoek van de tumor, hadden we het even heel zwaar. We hadden gehoopt op een lichtere stagering. Toen we de details van het protocol hoorden, moesten we helemaal een teleurstelling wegslikken, zo'n intensief traject. Maar we hadden geen keuze, het schema van het ziekenhuis ging ons leven leiden. Behalve de chemo's ook regelmatig longfoto's, hart-echo's, poli-afspraken en niet te vergeten de bestraling. En, als het meest traumatische dieptepunt voor Fenne, de vele sondes die zijn ingebracht.

De dag startte direct met veel berichtjes via twitter, sms en email en ook mooie kaarten in de post voor Fenne en Juliet. JW's zus Anneke heeft elke week, voor elke kuur, kaartjes gestuurd naar onze meiden. Wat bijzonder. Alle post is uiteraard altijd met heel veel plezier ontvangen, en vaak genoeg hebben wij met tranen in onze ogen de lieve woorden gelezen. Het is onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, maar het heeft ons heel veel goed gedaan.

's Ochtends rustig spelen, de laatste boodschappen gehaald, borrelhappen, lekkere dingen voor de verpleging om mee te nemen. Fenne proberen uit te leggen waarom het een belangrijke dag was. Heel ingewikkeld, want voorlopig is het nog niet de laatste keer naar het ziekenhuis...
Rond half 1 zijn we met z'n vieren in de auto gestapt. Juliet mee, om ook voor haar dit intensieve half jaar af te sluiten. Ze is al die weken op vrijdag opgevangen bij een vriendje, bij vriendinnetjes, tante Wil en natuurlijk bij opa en oma.

We waren nog niet goed en wel uit de lift of we mochten al gelijk door naar de behandelkamer. Zo snel zijn we nog nooit aan de beurt geweest! We hebben binnen een uitgebreide foto reportage gemaakt mede om later aan Fenne te kunnen laten zien hoe het eraan toe ging in het ziekenhuis. Fenne deed het als altijd heel super, maar was wel heel stilletjes. Het blijven spannende handelingen. Voor volwassenen al, maar  zeker voor de kinderen. De verpleegkundige had als afsluiting een mooi cadeautje voor Fenne. Toen begon ze eindelijk te ontdooien. Maar zodra we uit de behandelkamer waren, wilde ze onmiddelijk naar huis. Dikke tranen. Normaal willen wij dat ook, maar nu wilden we nog even afscheid nemen van een aantal bekende ouders, verpleegkundigen en vooral nog even met Rebecca te praten. Onze pm-er. Het hielp enorm dat Juliet erbij was om Fenne hiervan te overtuigen. Juliet kende de speelkamer nog niet goed en was dus een waar walhalla voor haar. Doordat Juliet direct wilde spelen, ging Fenne ook mee doen en verdween de ultra boze blik. Na eventjes wachten kwam Rebecca met de grote koffer met kralen. Kanjerkralen voor de chemo en het prikken van vandaag, alvast kralen voor de scans van 23 augustus, en als allerbelangrijkste de 'einde behandeling' kraal. 's Ochtends had ik al menig traan weggeslikt, maar eenmaal in het ziekenhuis was het gevoel met name feestelijk, maar deze kraal bracht wel weer tranen. Hoe bijzonder dit moment!

De laatste kraal - einde behandeling -

en aan de ketting

Rond 3 uur waren we thuis. Opgelucht en vrolijk. Dit is een afgesloten traject. Wat wel boven ons hangt en voor de nodige spanning zorgt zijn de scans die binnenkort op het programma staan. Pas als die afgerond zijn en we horen dat Fenne helemaal schoon is, zullen we ons echt helemaal blij voelen. De rest van de middag hadden we zoete inval. Er kwamen cadeautjes voor de meisjes, bloemen voor ons en we hebben heel wat af geproost!

Vannacht was helaas een mindere nacht. Ze wilde niet in haar eigen bed. Ook van donderdag op vrijdag had Fenne al bij ons in bed geslapen. Donderdag was ook al intensief omdat we toen de vrijwilligsters van Doe Een Wens stichting op bezoek hadden. Dat was leuk, maar natuurlijk ook wel spannend. We hebben daardoor veel over  de ziekte van Fenne gesproken en we hebben ook veel met Fenne en Juliet gesproken over het einde van de behandeling. Dat slaat Fenne duidelijk allemaal op en denkt er ook over na. Middenin de nacht riep ze opeens in haar droom 'ik ben er bang voor'. Een verdrietig iets om te horen. Onze heldin die het zo goed heeft volgehouden.

Vanaf nu ons maar onderdompelen in de routine van het schooljaar dat alweer voor de deur staat. Het ziekenhuis even laten voor wat het is en er vooral minder over praten als de meiden mee luisteren. Wat jammer dat het weer ook vandaag niet meewerkt. We hebben ernstig behoefte aan de zon! We zijn moe van alle emoties.